viernes, 12 de febrero de 2010

microQonto · O pacto (Rubén Ruibal)



Hai que recoñecerlle a Porco que a idea foi magnífica para darnos a coñecer. “Ler prensa e ver tele hache facer un home de proveito”, aconselláballe papá. E tanto que fixo.

Escolleu un lugar que, dicía, tiña algo de místico e algo de cotián, con esas pirámides e esa cheminea que -asegurou coma se ela estivese algunha vez alá -era ben semellante á do Campo no que estivera papá en Europa no 44. Pagou -ela que os odiaba -a un negro e dúas mulleres para que estivesen cerca de nós para a foto. Colocou a Joey en primeiro plano, cos seus rasgos sen xénero e o seu corpo de anxo ou de efebo engaiolasotanas; estableceu o lugar polo que a mula como a do Portal debera asomar a testa; dispuxo, por catro ghulichadas, duns pequenos para aguantar dunhas letras que podían simular unha mensaxe inocente; repartiu, mirándonos con firmeza ós ollos, os cabezóns para formar un carnaval dos animais que garantise o noso anonimato e proporcionase un ambiente festivo. Cando Joey chorou, entregoulle a pa, xa decidira que el sería o seguinte en caer, con ese sorriso de imbécil.

Pedíranos que levásemos a enterrar todo aquilo que nos parecese desprezable e estorbase á Nosa Entrega á tarefa da Nosa Congregación daquel momento en diante: o amor por nós mesmos ou polos demais, a inocencia da miña infancia, a lingua europea que non volveriamos falar. Nese intre, así foi porque debía ser, enterramos todo o que puidese impedir o cumprimento dos Nosos Obxectivos. E a imaxe estaría nos xornais, na prensa, na historia, nas memorias. Para sempre.

A ollos da xente aquel era a plantación dunha árbore nun cívico acto público.


Pero

así foi como Constance Alligator deixou de ser muller e pasou a chamarse Porco, Noso Líder

así foi como Marsilia Chicory se converteu en Xirafa, Nosa Vixía

así como Godehyda e Sinapopla Clemence adoptaron a mirada torva e en aparencia doce das Vacas, Nosas Negociadoras

así foi como eu, cubrindo absurdamente coas mans un xesto de horror, seguín sen saber o que nin quen era pero me entreguei á causa da miña irmá; á Nosa Causa, quero dicir

así foi como enterramos, envolvido nas raíces da freixeira que facía sombra á campa de mamá na eira da casa, aquel primeiro bebé negro asasinado que ademais era muller


Ó día seguinte todo o mundo tería a imaxe e o nome da nosa Santa Congregación diante dos ollos co café da mañá. E para nada saberían da fondura, da valentía e do carácter benéfico dos nosos verdadeiros actos.

- Se cadra a carauta de Wyburga sobre o seu traxe de cadros é un dato que provoca inquedanza -suxerín coa humildade que me é propia.

- Pero é que diso se trata - dixo Porco. - Diso tamén se trata. Cala a boca.

O señor Rubén Ruibal (r.r.) é un dandi de campo que vaga entre as leiras dunha aldea próxima a cidade vestido de traxe marrón de cadros e paxariña ao pescozo. Din os oriundos do lugar que observa con ollo atento os seus labores diarios e que logo os vai anotando nunha pequena libretiña de tapa dura. Din os entendidos que desa libretiña saen historias, pero iso é xa outro conto.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

6 comentarios:

  1. Que humor tétrico e exquisito lle sae da libretiña de tapas duras, señor Rubén Ruibal (r.r.). ;)

    ResponderEliminar
  2. humors.m. 1. Cada un dos distintos líquidos do organismo animal ou vexetal cando non se denomina co seu nome específico, e en particular, na medicina antiga, cada un dos diversos líquidos do corpo humano. Da póla esgallada fluía un humor da cor do ámbar. Os catro humores cardinais, segundo Hipócrates, eran o sangue, a flegma, a bile amarela e a bile negra.

    ResponderEliminar
  3. Bueno... Xa están os do SUl co seu corporativismo xeográfico...

    ResponderEliminar
  4. E logo. Como seica nos queredes levar a nosa Caixiña de Aforros... mangantes! que sodes uns mangantes a roubarnos os sinais de identidade e o obxectivo de vivir nun localista plan de pensions...

    ResponderEliminar