Mencionados

Esta pequena incursión no mundo da metaliteratura, sen recursos pero con grandes creadores e creadoras dispostos a participar polo amor a arte, acaba de recibir unha mención nunha destas cadeas blogueiras que de cando en cando circulan pola rede adiante. E xa que un dos nosos microqontistas nos convidou a través da súa bitácora (O porto dos escravos) con palabras tan fermosas e inmerecidas, facemos uso da imaxe da cadea e intentamos cumprir as normas.

Aqueles que recibades a mención, de aceptardes o convite, so teredes que pendurar esta imaxe e citar as 10 bitácoras que crede merecedoras deste merecemento. As nosas son:

·· patasdepeixe ··
Por editar cousas fermosas e facelas ben. Por devorar libros e poñer ovos.

·· O sorriso felino ··
Por compoñer pequenos sonos coas mans.

·· Ningures ··
Por estar fóra e malia todo non perder un ollo na terra.

·· Isto non é un cabaré ··
Polas frases con xenio.

·· A minha vida é uma seca ··
Polos versos sen medo.

·· O mar da miña man ··
Polas fermosas Historias de blog

·· O lagarto miope ··
Pola orixinalidade e o cubismo textual.

·· +Dylan ··
Por irreverente. Por bluesman.

·· Desafogos ··
Por levar camiño de ser un blog silandeiro, pero interesante igualmente.

·· O furancho de lavesedo ··
Por punk

Normas da encomenda para que a acepte:
1. Os blogs elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ó blog que outorgou o premio.
2. Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o voso criterio valen a pena.

Ler todo o microQonto...

microQonto · Nai (Fran Castiñeira)

Mira, conservo esta foto. É a miña nai, a Pilar, baixando a costa da Ghatiñeira coa súa irmá María. A de atrás é a señorita do Pazo, Dona Bárbara, que na Gloria estea. Eu, Eladio do Roxo, aínda non nacera.
A nai é a nai e o pai é calquera, disque. Meu pai era Marcial, o Roxo, e a quen diga o contrario pártolle o fociño.
Logo das festas a miña nai enfermou, e Dona Bárbara tamén. Os pobres enferman de tifo, os ricos do aire, nervos, un flato. As dúas deixáronse de ver. Hai quen di que viron a miña nai sachando de noite, ás agachadas.
Meses despóis a Pilar apareceu cun meniño na igrexa, para bautizalo sen misa. O cura non puxo problemas, cousa rara. Ninguén fixo escándalo. Tampouco cando o Marcial se fixo cargo do neno e casou coa Pilar. Mercoulle a casa e as terras en propiedade ós do pazo, ninguén sabe de onde tirou os cartos. Eu xa falaba cando nos apartamos a Suíza.
O Roxo preñara á Dona Bárbara, que foi quen me pariu. Unha vergoña, seica os señoritos teñen máis vergoña cós pobres. Así que lle deron o neno á Pilar e ó Roxo. Pagaron ben. E aquí estou. Eles xa non. Ese souto da dereita tampouco, déronlle un ancho á estrada.

Nacín nun sitio frío e fun parar a un sitio frío. E non me queixo. O verdadeiro frío é outra cousa. Nacín na Suíza francófona no ano do punk, o 77. Os meus pais, emigrantes de Laxe, recapacitaron e liscaron axiña para A Coruña, onde me criei. Tras recalar con desigual fortuna en Compostela e Uviéu ando a abrigarme da neve xa vai para tres anos na fermosa cidade bávara de Regensburg, Ratisbona para nós os latinos. Gáñome as lentellas como Técnico de Laboratorio, e non hai grande queixa. Solteiro, sen fillos e cun afillado que berra onde tas padino polo teléfono. Un ceo. Fago de menos o mar, pelexo coa morriña e gústame pisar a neve cunhas boas botas. Por Francisco Castiñeira Mr Tichborne

Ler todo o microQonto...

microQonto · Cona que as botou (Daniel Lavesedo)

Cona que as botou!!! Veñen pra aquí… Achanta neno, que non nos liguen… mimá! Acaban de pasar por diante das caixas e non ghunaron a priba… vellas perralleiras malfodidas da Liga Presbiteriana Antialcólica do condado de Dougherty-Georgia... achanta achanta que están aí… 


Daniel Lavesedo criouse no barrio do Pino pero agora dá para o entroido na aldea de Liméns. Químico sen exercicio e profesor de autoescola inactivo, dende cativo quixo tanto os libros que agora se dedica a maquetalos.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Corcosidas (Teresa Barberena)

Amelia pasou corenta anos coas mesmas medias. Mercárallas a súa nai nunha feira. “Son para que leves a diario” – díxolle súa nai cando llas deu o día que a rapaza comezou a traballar nunha tenda de moda. ‘Por diario’, a súa nai, referíase a tódolos días da súa vida. Así que Amelia levounas durante corenta anos. Andaba con elas para arriba e para abaixo. Iso, sí, lavándoas todos os sábados pola mañá, relixiosamente. Claro con tanto uso as medias, romper, romperon centos de veces. Mais a súa nai corcosíallas e corcosíallas polas noites, unha e outra vez. “Non gastes filliña, que a vida está moi mala!” – dicíalle. Mais, tanto corcoser e corcoser, as medias ían minguando. Ían quedando tan pequenas que a Amelia case non podía respirar ao poñelas. Ela tiña pánico de pensar que un día as medias estoupasen e ela puidese quedar medio núa na rúa. A pobriña non tivo sorte xa que tan ben as corcorsía súa nai que xamais estouparon. Mais o que sí pasou foi que acabaron por afogala. Agora Amelia e as súas medias descansan, por fin, en paz no camposanto.

Son un bule-bule, un cú inquedo, paso o día dun lado ao outro intentando non perderme nada da vida. Non obstante, cando realmente me sinto viva é diante do papel en branco, construindo personaxes que me serven de segunda pel.

-Teresa Barberena-

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Luseslinda, Daisy (Manuel Candelas)

Non son eu. Por moito que mo digas. Nunca estiven aí. Nunca puiden marcharme, porque eu nunca estiven aí. Nunca estiven en Maryland. Non sei quen cho puido dicir. Non coñezo a ningunha Peggy. Xa cho dixen. Por que, para que che mentir? Estás de veras moi linda, Daisy.



Teño zuna de me morder as unllas se non fago algo. Escribo porque non sei facer outra cousa. Ás veces cambio as bombillas ou levo o coche a lavar. Aínda sei facer ecuacións de segundo grao e creo que este ano os morangos chegaron demasiado cedo. Aproveito o recreo para poñer todo por escrito.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · O Atrezzista (Daniel Lavesedo)

Recoñecédesme? Son o de atrás, na esquerda. O que parés un vaqueiro ensinando o revólver. E non me digades que non sabedes quen é o do chaleque…Nelson Eddy!! Foi na rodaxe de Por unha presada de machacantes. Dávos a risa eh cabróns?? Fuxir de onde fuxín para rematar no cinema capitalista. De atrezzista. Eh? Si Si, tedes razón. Os estudios imitaban moito o campo de Candeán. A non ser polos paus da lus, eran fortes que non os deitaba un tornado…mirades que feitura?? O que si había era eucaliptos. Os moi ruíns xa estaban a Hollywood cando eu cheguei.



Daniel Lavesedo criouse no barrio do Pino pero agora dá para o entroido na aldea de Liméns. Químico sen exercicio e profesor de autoescola inactivo, dende cativo quixo tanto os libros que agora se dedica a maquetalos.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Crise (Mario Regueira)

Se tes sorte é moi doado, basta ter tempo para pasear a avenida de arriba a abaixo. Ás veces pode levar boa parte da mañá, porque en realidade é polas mañás cando mellor se dá, especialmente os luns, e moi especialmente se chove. Paga a pena pregar o parachuvas e levalo baixo o brazo, aguantar un pouco as pingas a cambio de non perder a perspectiva do alto. Se é o día veralos titubeando nos marcos das fiestras. A maior parte das veces, tan alto que son só sombras, por iso é ben ter ollo e memoria, marcar mentalmente a fiestra, por se a sombra se repite, ou se a abren subitamente. Entón podes buscar un sitio onde apoiarte e agardar. Todos titubean, non creo nas arroutadas, por iso hai que ter paciencia. Porén, a maior parte deles acaba facéndoo. E entón o fundamental é ser rápido, aproveitar a avantaxe antes de que se forme a roda de xente ou cheguen as ambulancias. Non é tan doado desvestir un morto, e a maioría destes tipos pesan un montón, porén coa maior parte deles conseguín levar o traxe completo, e a uns cantos até me deu tempo a collerlles os zapatos. En ocasións o sangue estraga as prendas, pero a maior parte das veces só son salpicaduras. Nada que un bo lavandeiro non poida tirar. O malo é que estean tan gordos, aínda non dei atopado unha chaqueta da miña talla, pero un día destes cae. Non sei porque din que este 1929 está sendo un mal ano. Eu é a segunda vez que estreo traxe.


Mario Regueira foi en tempos un neno que proxectaba imitar ao camarada Gagarin no seu paseo polas estrelas, soño que se truncou cando tiña dez anos, por cousas da xeopolítica. Na súa enésima viaxe a África decide instalarse na illa de Gorée onde vive seis meses ao ano, lembrando que seguimos sendo escrav@s mentres compón a primeira ópera contemporánea en galego e traballa nunha versión da Odisea que acontece nas Antillas e na que Homero é un bluesman cego.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · O pacto (Rubén Ruibal)

Hai que recoñecerlle a Porco que a idea foi magnífica para darnos a coñecer. “Ler prensa e ver tele hache facer un home de proveito”, aconselláballe papá. E tanto que fixo.

Escolleu un lugar que, dicía, tiña algo de místico e algo de cotián, con esas pirámides e esa cheminea que -asegurou coma se ela estivese algunha vez alá -era ben semellante á do Campo no que estivera papá en Europa no 44. Pagou -ela que os odiaba -a un negro e dúas mulleres para que estivesen cerca de nós para a foto. Colocou a Joey en primeiro plano, cos seus rasgos sen xénero e o seu corpo de anxo ou de efebo engaiolasotanas; estableceu o lugar polo que a mula como a do Portal debera asomar a testa; dispuxo, por catro ghulichadas, duns pequenos para aguantar dunhas letras que podían simular unha mensaxe inocente; repartiu, mirándonos con firmeza ós ollos, os cabezóns para formar un carnaval dos animais que garantise o noso anonimato e proporcionase un ambiente festivo. Cando Joey chorou, entregoulle a pa, xa decidira que el sería o seguinte en caer, con ese sorriso de imbécil.

Pedíranos que levásemos a enterrar todo aquilo que nos parecese desprezable e estorbase á Nosa Entrega á tarefa da Nosa Congregación daquel momento en diante: o amor por nós mesmos ou polos demais, a inocencia da miña infancia, a lingua europea que non volveriamos falar. Nese intre, así foi porque debía ser, enterramos todo o que puidese impedir o cumprimento dos Nosos Obxectivos. E a imaxe estaría nos xornais, na prensa, na historia, nas memorias. Para sempre.

A ollos da xente aquel era a plantación dunha árbore nun cívico acto público.


Pero

así foi como Constance Alligator deixou de ser muller e pasou a chamarse Porco, Noso Líder

así foi como Marsilia Chicory se converteu en Xirafa, Nosa Vixía

así como Godehyda e Sinapopla Clemence adoptaron a mirada torva e en aparencia doce das Vacas, Nosas Negociadoras

así foi como eu, cubrindo absurdamente coas mans un xesto de horror, seguín sen saber o que nin quen era pero me entreguei á causa da miña irmá; á Nosa Causa, quero dicir

así foi como enterramos, envolvido nas raíces da freixeira que facía sombra á campa de mamá na eira da casa, aquel primeiro bebé negro asasinado que ademais era muller


Ó día seguinte todo o mundo tería a imaxe e o nome da nosa Santa Congregación diante dos ollos co café da mañá. E para nada saberían da fondura, da valentía e do carácter benéfico dos nosos verdadeiros actos.

- Se cadra a carauta de Wyburga sobre o seu traxe de cadros é un dato que provoca inquedanza -suxerín coa humildade que me é propia.

- Pero é que diso se trata - dixo Porco. - Diso tamén se trata. Cala a boca.

O señor Rubén Ruibal (r.r.) é un dandi de campo que vaga entre as leiras dunha aldea próxima a cidade vestido de traxe marrón de cadros e paxariña ao pescozo. Din os oriundos do lugar que observa con ollo atento os seus labores diarios e que logo os vai anotando nunha pequena libretiña de tapa dura. Din os entendidos que desa libretiña saen historias, pero iso é xa outro conto.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · They’re all mad there (Iria Castro)

O tempo non existe. O espazo non importa. Nunha especie de carpa pechada colga unha bombilla. Suxa e bamboleante. Comeza a sonar unha canción.

Hang me in a bottle like a cat....

A voz que soa é tan farrapenta e rota coma as dúas personaxes que fan a súa aparición. Dous paiasos. Están desconcertados. Non saben como apareceron aí, pero saben o que viñeron facer. A súa roupa xa pasou por miles de mans. E nas súas caras hai barba de varios anos. Non hai público, é unha función de sicofonías. E loitan por ver cal dos dous é máis pícaro.

And your big expensive face will never last...

Ambos comezan a facer espectáculo. O máis longo sorrí amplamente e a súa cara reflexa desesperación, mira para os laterais, pero non hai ninguén que o poida salvar. E logo mira para o pequeno, que toca o trombón dun xeito lúgubre. Diríxese cara a el, o outro retrocede. Comezan a perseguirse. Non hai saída da carpa. E o trombón acompaña á estraña canción que soa. Ambos teñen unha se decatan de que a música non é un simple acompañamento. O do chapeu golpea co trombón ó longo, que xira sobre si mesmo dando dúas voltas. Logo cae sobre si mesmo e intenta conseguir rostros de complicidade. O único que obtén do inexistente público é o baleiro, nin silencio hai. E a música segue a sonar:

And you’ll die with the rose still on your lips...

Ambos comezan a suar. E saben que non poden permitilo, ou a maquillaxe correrá por eles abaixo coas pingas de suor. Séntanse e o longo conta chistes mentres o pequeno tenta facerlle unha especie de banda sonora. Se tivesen público de seguro se estaría rindo. Pero non o hai. E saben que a canción non tardará moito en rematar. As sicofonías van en aumento. E a voz rouca tamén.

Saben que a función vai rematar en calquera momento e igual de desconcertados que chegaron, prepáranse a marchar. A música comeza a baixar o volume, pero as sicofonías seguen aí.

...And the shore of your face will turn to bone.

----
Para crear a atmosfera na que me inspirei, prégase (se se pode) escoitar unha canción de Tom Waits (We’re all mad here) ó ler o conto.

Erase unha vez unha rapaza a un mp3 pegada e a un boligrafo de propaganda aferrada. Gosta de escribir en calquera papel en branco ou escrito, de devorar libros, de escoitar música impulsivamente e de viaxar. Gosta tanto de viaxar que marchou coñecer mundo. Agora mesmo vive en Polonia, onde pasa frío e dende onde escribiu as verbas que agora ledes. Pero na Galiza repártese entre Lugo, terra natal onde apaña castañas de moi boa gana, e Vigo, terra estudantil onde busca xeitos de traducir letras ó galego.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Cantina (Iria Castro)

– Que vai ser rapaz?
– Que tes?
– O que ves. Non hai máis.
– Dáme logo o que teñas máis fresco.
– Teño á Julie, he he...
– Dama, non me importa ha ha ha!
– Dama... non creo que sexa unha dama, pero farache un bo servizo he he he... A ver ho, di o que queres, que hai máis xente. Abdil! Atende aí!
– E quen é o rapazolo?
– Tróuxocho a prea da Julie. Di que ven de onde cristo perdeu a zapatilla e que llo deixou unha tía-avoa súa que morreu en Louisiana fai dúas semanas.
– E logo como traballa ela tamén?
– Non che anda moi ben de cartos e o marido marchoulle con outra. Necesita os dous soldos, aínda que o do negro sexa menos có seu.
– E que sabe facer? Seguro que é un lacazán.
– Non ho! Estache moi ben ensinado. A tía-avoa da Julie debíao ter xa amestrado. Cociña mellor cá Julie, de feito agora a Julie non cociña. Encárgase el de todo.
– Dille logo que me faga algo.
– Abdil! Faille aí uns ovos fritidos ó rapaz! Mais un pouco touciño! E non esquezas o café! Veña loubán!

----

Erase unha vez unha rapaza a un mp3 pegada e a un boligrafo de propaganda aferrada. Gosta de escribir en calquera papel en branco ou escrito, de devorar libros, de escoitar música impulsivamente e de viaxar. Gosta tanto de viaxar que marchou coñecer mundo. Agora mesmo vive en Polonia, onde pasa frío e dende onde escribiu as verbas que agora ledes. Pero na Galiza repártese entre Lugo, terra natal onde apaña castañas de moi boa gana, e Vigo, terra estudantil onde busca xeitos de traducir letras ó galego.

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Peter Buckley: The beginnin' (Cesar Candelas)

“Moi forte me van ter que pegar para que me doa tanto como me doen os teus ollos.”

"Ás veces son César Candelas, ás veces De la Highway 61. Non sei ben cando sae un e entra o outro. Mediohistoriador, medioescritor, e mediomúsico. Mediomanteño a bló +Dylan (dylangz.blogaliza.org), recreo o repertorio Dylan cos amigos en The Dylan Sessions (www.myspace.com/thedylansessions) e fago cancións e actúo, tamén e sempre cos amigos, en QCP! (www.myspace.com/quecundaopanico)."

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Historia dun home que tocaba boleros na Habana (Cesar Candelas)

“Cando era un rapaz fixen o único que se supuña podía facer un negro de Vicksburg, Alabama. Collín a miña guitarra e subín pola Highway 61 até o cruce que Robert Johnson sinalara. Alí atopeime co dos cornos, ese ao que chaman Lexión. Ofrecinlle a miña alma, mirouna e soltou unha gargallada. Dixo: “A onde vas con iso, se até a miña é mellor!”. Bueno, díxenlle eu, qué lle imos facer! Alguén terá que tocar eses boleros na Habana.”

"Ás veces son César Candelas, ás veces De la Highway 61. Non sei ben cando sae un e entra o outro. Mediohistoriador, medioescritor, e mediomúsico. Mediomanteño a bló +Dylan (dylangz.blogaliza.org), recreo o repertorio Dylan cos amigos en The Dylan Sessions (www.myspace.com/thedylansessions) e fago cancións e actúo, tamén e sempre cos amigos, en QCP! (www.myspace.com/quecundaopanico)."

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...

microQonto · Benquerido, Erik (Hjerbert Bönn)

Benquerido, Erik!

A moral do grupo hai tempo que morreu conxelada e unha xenreira glacial reloce nos ollos de todos cando lles repito as túas sabias palabras de que non se admiten devolucións nin indemnizacións de ningún tipo.

Erik, non quero preocuparte inutilmente mais semella que a aplicación do teu liberalismo radical non produce nestes capitalistas decadentes un efecto narcótico como predicías. Onte mentres fuxiamos dun aviso de alude a Duquesa consorte de Altamira, Mister White-House e o doutor Abramóvich xuraron polos seus mortos, e son moitos, que se saen con vida desta imos rematar dando de comer aos peces no fondo do golfo de Nápoles, pallasos!

O teu amigo e socio en precario, Hjerbert Bönn



Hjerbert Bönn é un médium de orixe checa e devanceiros galegos, melómano e onanista a partes iguais. Vaga por Europa desde a primavera do 68 canda Erik caChuzo na procura da gloria anunciada polo lema das súas epatantes familias," pijë capskj ivsil trasren empapskj” <sup>1

1</sup> quen non molla o cú, non apaña peixiños

A imaxe foi tomada de shorpy.com

Ler todo o microQonto...