microQonto · A espera (Ana Isabel conde)

Soamente lle quedaba unha cousa por facer… esperar. A espera sería longa de máis se non fose porque esa era a súa única esperanza… que quedaran momentos de espera. Namentres esperaba, unha vez máis, os seus recordos invadían os pensamentos e invadían a súa alma, parecía adormecido pero en realidade era naqueles intres cando máis lonxe viaxaba, cando máis lugares e máis rápido visitaba, cando máis áxil e novo se sentía, e sen dúbida cando máis poderoso era, xa que ninguén podía entremeterse nese mundo interior porque a ninguén máis cá el lle correspondía.

Esta vez viaxou moito tempo atrás, e o que máis lle agradaba era que todos os malos recordos quedaran adormecidos e o único no que podía pensar era no momento exacto no que a mirou por primeira vez: Aínda era un neno de dezaseis anos que estaba canso de traballar a terra co seu pai nun día de calor extrema, e baixou rapidamente a botar un grolo na fonte e a mollar o pano que levaba na cabeza antes de seguir coa súa tarefa, esvaraba pola terra agarrándose forte ás ramas dos vimbios e ós troncos das árbores que sombreaban o regato e cando estaba chegando abaixo escoitou unhas voces que o fixeron deterse á vez que perdía o equilibrio ata caer de cu, entón escoitou unha estrondosa gargallada, que para el durou unha hora cando menos, porque mentres ese son non deixaba de soar, os seus ollos quedaron inmóbiles coma se tivese unha aparición divina, ó lado daquela gran muller había unha fermosa rapaza cun sorriso contido, e un recollido do cal ese rebelde cabelo negro parecía escapar deixando caer un mechón de pelo mollado diante dos ollos e lixeiramente inclinada hacia diante deixando entre ver un sedutor escote. Sen deixar de fregar a roupa contra a pedra ningunha das dúas femias e cando conseguiu parar de rir lle di a máis experta:- Anda rapaz levántate de aí que vas quedar durmido, e móllate un pouco esa cabeza non vaia ser o conto que teñamos que chamar ó médico, tes esa cara que parece a dun cangrexo, e inmediatamente volveu botar outra longa gargallada. Manuel non o pensou dúas veces, levantouse coma se tivese un gran pincho no traseiro e coa cabeza gacha e sumamente avergoñado dixo:- boas tardes. E se refrescou incomodamente sen deixar de percibir unha sensación nova, desconcéntrante á vez que agradábel, que lle facía sentirse coma un mísero chícharo fervendo nunha tarteira no día do Nadal.

Os dous estaban preparados para este momento, nunca o falaron claramente, porque non facía falla, só o sabían, nada se podían ocultar despois de tantos anos, e tiñan claro que fose quen se fose primeiro, ningún dos dous quedaría so, porque xa eran os dous un, e pouco importaba o que o médico lle dixera cando atravesase esa porta, non había nada…nada… tan verdadeiramente importante coma, o amor e o respeto, a axuda e a confianza que durante toda a vida se demostraron o un ó outro, e a unión invisible que os fixo sentirse íntima e imperceptiblemente unidos por ende xamais, nin sequera neste caso a morte podía ter tanto valor, non era suficientemente forte…e el só esperaba, como ía a seguir facendo despois…

Ani: encántame escribir historias que claro...diríamos que son inventadas, pero non de todo, máis ben lle poño palabras ó que me fai sentir algo ou alguén, e certamente encántame sentir, fai que me dea conta de que estou viva.


A imaxe foi tomada de shorpy.com