microQonto · Recordos (Andrea García Vilas)

Era o verán máis caloroso que recordaba na miña vida.

Non estaba alí por propia vontade, pero non tiña outro remedio. O meu nome é Carlota, e teño dezaseis anos.

Corría o verán do corenta e sete, o meu pai era patrón de barco, e facía meses que non o vía, miña nai máis eu vivíamos en Vigo, nun modesto piso, preto do Berbés.

Agora estou en Madrid.

O barco do meu pai nunca voltou á casa, moitos dicían que os tripulantes fuxiran a América, en busca dunha vida máis digna. Eu non o quería crer, prefería pensar que morrera. Miña nai non podía manternos ás dúas, polo menos temporalmente, así que despois de falalo moito decidimos que o mellor sería que eu fora vivir cos meus primos a Madrid, mentres ela trataba de atopar un bo traballo… ou un bo marido.

Aínda recordo o meu primeiro día en Madrid, cheguei tras oito horas de autobús, a estación era un barullo de xente que ía e viña, con maletas grandes coma baúis, mentres que eu permanecía queda, nunha esquina agardando a que a miña tía María se dignara a vir.

Non coñecía moi ben á tía María, tan só de cando era moi pequena, e o recordo é vago. Pero algo que si tiña gravado na miña memoria, mellor dito, na miña pituitaria, era o forte perfume floral que utilizaba. Como posuída por unha actriz mediocre de Hollywood María apareceu entre a multitude.

- ¡Carlota! - Berrou colléndome polos ombreiros.- Madre mía, estás moi medrada, ¿Cantos anos tes? ¿Dezanove?

- Dezaseis. - Respondín cun sorriso finxido.

- ¡Vaites! E dime, ¿Terás mozo, non si? Con esa cinturiña.

- Non, polo de agora non teño mozo. - Respondín diplomática.

- Pois tes que cazar un, a carne non é sempre xoven. - Tratou de facer unha broma. - Alfonso está a esperar co coche, imos aló.

Xenial, non só estaba a centos de kilómetros da miña casa, dos meus amigos, da miña nai, senón que tiña que aguantar a unha corentona metomentodo incapaz de pecha-la boca. Aquilo prometía.

- ¡Boas! - Saudou Alfonso mentres me sentaba naquel pequeno seiscentos.

- Boas, - Respondín. - ¿Qué tal todo?

- Moi ben ruliña, e na Galiza ¿que tal? ¿Segue tan mal?

- Agora están a vir empresas catalanas, dan moitos empregos.

O tío Alfonso era unha persoa encantadora, non comprendía cómo puidera rematar casado cunha muller coma María, eran polos opostos. Alfonso era o primo da miña nai, e cando chegou a depresión a Galiza marchou cos seus irmáns a vivir a Madrid, e alí casou con María, que era viúva e xa tiña dous fillos, Nuria e Marcos. É filla duns empresarios levantinos. Eu creo que todo foi unha cuestión económica.

O tío Alfonso máis eu estivemos falando un bo rato sobre os últimos acontecementos, mentres nos mezclábamos no caótico tráfico madrileño. María limitabase a retocar a súa maquillaxe no espelliño do automóbil.

- Pois Nuria está desexando verte. - Comentou o tío. - Non parou de preguntar que cando viña a marabillosa prima galega. - Riu.

- Supoño que Marcos non preguntou por mi. - Bromeei.

- ¡De pequenos levábadesvos coma o can e o gato! !Normal que non preguntase por ti! ¡Tiráchelo dende o embarcadoiro!

- ¡Pero merecíao! - Defendinme.

- Creo que fuches a única rapaza quen de poñelo no seu sitio, - Riu. - agora non quere saber nada das galegas.

- Nin as galegas de el.

A familia dos meus tíos vivía no barrio de Salamanca, un barrio ben acomodado, non moi lonxe do centro da cidade.

Nuria recibiume cunha grande aperta. Era a filla pequena, tiña catorce anos, era loura coma a súa nai, e cos ollos grandes e castaños.

- Ensinareite a nosa habitación. - Dixo guiándome polo piso. - Fíxenche un oco no armario.

Mostroume o pequeno recuncho que había no armario, orgullosa do seu labor.

O resto da tarde pasámola mirando a televisión, nin sequera recordo o que botaban nese momento, estaba tan cansa que dábame igual.

A hora da cea chegou Marcos. Chegou co seu aire irreverente, despreocupado, propio dun estudiante de vinte anos.

O reencontro foi máis ben frío, cortés, e mal finxida a alegría.

Os días seguintes careceron de emoción, polas tardes ía con Nuria e as súas amigas a pasear pola praza Maior, ou polo parque do Retiro. Eran boas rapazas, todas elas de familias importantes, nadas con sorte.

Unha tarde, pasadas xa varias semanas da miña chegada, despedímonos das mozas e fomos á facultade de periodismo, onde Marcos estudiaba. María pedíranos que lle levásemos uns apuntes que esquecera na casa. Eran case as seis, e o máis probable era que el estivera alí, na porta do impoñente edificio. Camiñabamos lentamente, Nuria levaba a carpeta cos apuntes.

- ¿Carlota, podes levarllos ti?

- ¿Eu? ¿Por qué?

- É que dáme vergoña, ademais así xa vou indo cara a casa de Marta, que quedei con ela, e voulle chegar tarde.

- De acordo…

Nuria deume os apuntes e marchou a fume de carozo. ¡Xa que quedara con Marta! ¡Vaia trola!

Achegueime á porta da facultade, alí estaba Marcos, cos seus amigos. Ningún era especialmente guapo, todos tiñan esa pinta de intelectuais, coma ratos de biblioteca.

- Aquí tes, Marcos. - Dixen, cargándolle coas carpetas.

- ¡Grazas! ¿Cómo te lembrastes?

- Díxomo María, - Respondín áspera. - vémonos na cea.

- Vaites, ¿é a túa moza? - Dixo una voz as miñas costas. Vireime ofendida.

- Non, é a miña primastra, Carlota, el é Víctor Gutiérrez. - Respondeu Marcos molesto.

- Encantado señorita. - Respondeu este galán.

- Igualmente. - Respondín co meu mellor sorriso. Ó fin atopara un home decente entre tanta xente. Alto, moreno, ollos verdes, e cun encanto magnífico.

- ¿E vas quedar moito tempo?

- Todo o verán, seguramente. Estou na casa de Marcos. - ¡Madre mía! ¿Podería haberme saído mellor o día?

- É tarde, temos que marchar. - Cortou Marcos, tan inoportuno coma de costume.

- Moi ben, espero verte en breves, Carlota. - Dito isto, dedicoume un fermoso sorriso.

- Adeus.

Marcos máis eu botamos a camiñar, mentres, eu non paraba de pensar nos últimos dez minutos da miña vida, Víctor Gutiérrez… gustábame ese mozo.

- O neno este… Víctor… ¿estudia contigo?

- Si, e non cho recomendo, é mellor que non te achegues moito a el.

- ¿Perdón?

- Non é unha boa compañía, ten a tódalas rapazas pegadas a súas saias, como gatas en celo.

- ¿E crees que son como as demais? - Respondín ofendida. - E polo de agora é el quen está pegado as miñas saias.

- Non te achegues a el. - Ameazoume.

- ¿Senón que farás? - Dixen maliciosamente. - ¿Non estarás celoso?

- Máis quixeras.

Marcos mirábame con rabia, mentres dos seus ollos amendoados saía un destello estraño. Mireino pícara, divertida das súas dúbidas.

Os días seguintes Víctor chamoume á casa, e falamos largo e tendido. Finalmente quedei con el unha tarde, iríamos ó zoo.

Visitamos ós tigres, e vimos coma un coidador dáballe de beber ó elefante, aquel caloroso día de verán. Invitoume a un xeado, e logo fomos ó Parque do Retiro.

Alugamos unha barca, el remaba, mentres eu observaba divertida os seus esforzos para impresionarme. Paramos no medio do lago.

- Espero que a tarde fora do teu gusto.

- Claro que si. - Respondín leda.

- A min só me faltou unha cousa. - Dixo achegándose moito a min.

- Pois mira que a min non. - Respondín apartándome. - Foi marabilloso, un pracer, ¿que tal si regresamos?

- Como queiras, pero antes; a recompensa. - Dixo poñendo morros de porco.

- Lévame ó embarcadoiro.

- Hai un prezo. - Insistiu.

- Caro o vas pagar se non me levas de volta. - Aquel tipo empezaba a molestarme de veras. - Lévame.

- Non.

Tratei de coller un dos remos, pero el xa os tiña ben agarrados.

- Só un bico. - Dixo.

- Nos teus soños, ¡lévame de volta xa!

- Aquí nos quedamos. - Dixo recostándose. - Non tes outro modo de volver.

Recollín un pouco a saia do vestido e erguinme.

- ¿Qué…?

Non lle din tempo a rematar a frase, saltei da barca e caín estrepitosamente a auga. Sei nadar moi ben, así que paseniño comecei nadar cara terra firme, baixo a mirada atónita dalgúns navegantes. Unha barca atravesóuseme en medio, a punto estiven de chocar contra ela.

- ¡Máis coidado! - Berrei furiosa.

- ¿Lévote?

Marcos tendíame amablemente a man.

Axudoume subir, e logo fomos á terra, deixamos a barca e sentamos baixo unha árbore. Púxenme o seu carón, tiña un frío terrible, Marcos notou como tremía e tapoume coa súa chaqueta.

- ¿Por qué estabas aquí? ¿Casualidade? - Preguntei confusa.

- Tiña medo de que foran mal as cousas, es estaba aquí por si me precisabas.

- Grazas, moitas grazas.

- Non ai de que, ¿senón para que están os amigos?

- Hoxe necesitábate de verdade…

Puxen a cabeza no seu ombro, e el bordeoume cos seus brazos, a xente pasaba e nos miraba, mentres eu me tranquilizaba, mexida pola súa respiración.

Dende aquilo todo cambiou, Marcos máis eu eramos inseparables, recuperáramos a amizade que nunca tiveramos.

Xa pasara unha semana dende o sucedido, Nuria lía e eu estaba sentada na cadeira do escritorio, mirando pola fiestra.

- Carlota… Nos non somos primas de sangue ¿non?

- Non.. ¿por? - A pregunta mosqueábame.

- Por saber…

- Ah.

- Así que se ti tiveras un irmán e eu estivera namorada del non pasaría nada ¿non? - Aquela pregunta ía con segundas, con malicia.

Erguinme e marchei da habitación.

¿Namorado? ¿Quen de quen? Esa era a pregunta.

Ía cara o salón cando topei co resto da familia reunida.

- Ven Carlota, hai unha boa nova. - Dixo María.

- ¿Cal?

- Marcho. - Respondeu Marcos.

O sangue xeóuseme. Mentres Marcos estaba alí, de pé, mirándome, non sei moi ben cómo, se pedíndome perdón por irse, o simplemente sentía bagoa de min.

- Vai estudiar a Barcelona. - Sorriu Alfonso orgulloso. - Alí farase un home.

- A ver se atopa unha boa moza con quen sentar cabeza. - Riu Nuria ás miñas costas.

- Enhoraboa. - Foi o único que puiden articular.

María esmerouse coa cea de despedida, pois á mañá Marcos partiría cedo. Comemos en silencio, mentres Marcos máis eu intercambiábamos miradas furtivas.

Recollín a mesa e fun lava-la louza.

- ¿Qué che parece que me vaia?

- Xenial, se é o que queres. Nada te retén aquí.

- Botareite de menos, pero de todas formas ti terías que volver a Galiza algún día.

- Si, pero non da noite para a mañá.

- Estás cabreada.

- Non o estou, non teño razóns.

- ¿Queres dicirme algo?

- Si, - A miña cabeza non paraba de berrar palabras sen sentido, cargadas de odio, de confusión. - síntome agora moito mellor que te estás indo para sempre.

A súa expresión cambiou por completo, eso non era o que esperaba oír. Pero eu non estaba alí para darlle a satisfacción de admitir que o quería, mentres el abandonábame.

Foise pola mañá, mentres eu quedaba esperta na cama, cos ollos vermellos de tanto chorar.

Os anos pasan, agora todo está máis claro. Pero aínda así, cando non atopo apoio recordo aquela tarde no parque, porque as veces, prefiro vivir de recordos.



Andrea García naceu en Vigo en 1994. Sempre gustou moito de escribir, dende cativa.


A imaxe foi tomada de shorpy.com